از جمله تکالیف مردمان در غیبت امام زمان، عجل‏الله‏تعالى‏فرجه، دعا کردن است که خداى تعالى تو را از جمله دوستان و شیعیان و ملتزمان رکاب آن حضرت، ارواحنافداه، در زمان رجعت و ظهور قرار بدهد، چنان که در دعاى عهد بعد از نماز صبح بر آن تاکید گردیده است.

و باید در این دعا صادق باشى نه کاذب، و به مجرد زبان و عبارت‏پردازى نباشد و همانند کسانى نباشى که سید بن طاووس، رحمة‏الله‏علیه، درباره آنان مى‏گوید: «من به برخى از مدعیان عشق و محبت والاى امام عصر، علیه‏السلام، گفتم: اگر روزى هزار اشرفى مستمرى داشته باشى و بگویند امام زمانت قرار است ظاهر شود و این پول از تو خواهد شد; در این صورت تو خواستار چه خواهى بود؟ امام زمانت ظاهر شود یا مستمرى‏ات ادامه یابد؟»اگر احساس مى‏کنى آن اخلاص و اعتقاد و محبت لازم را ندارى که از عاشقان راستین مولایت‏باشى و ظهور امام خویش را در هر حال واقعا از خداوند متعال با تمام وجود درخواست کنى، حتى اگر به زیانت نیز تمام شود، باز هم نباید مایوس شوى و ترک این آداب و اعمال نمایى و از دعاى ظهور و فرج مولایت غفلت ورزى.

بلکه باید همواره از خداى تعالى مسئلت کنى که تو را در زمره آنان قرار دهد که در برابر مولاى خویش صاحب رضا و تسلیم‏اند.

آرى حتى اگر فقط به زبان نیز بتوانى در مقام دعا و ثنا و اظهار بندگى و چاکرى برآیى - که در دل دوست‏به صد حیله رهى باید کرد - شاید نورانیت این کلمات و توسلات برایت رهى بگشاید و روزنه‏اى به سوى دوست‏باز نماید و تو را کم کم به کویش کشاند. ان‏شاءالله

با استفاده از کتاب: پیوند معنوى با ساحت قدس مهدوى، على‏اکبر صدرالاسلام همدانى

zahraee.persianblog.com